Mila heeft een plan om haar geliefde Adam voor zich terug te winnen: ze trekt naar Verona, waar hij meedoet aan een schrijfcursus. Daar zal zij zich ook wel even voor inschrijven en dan komt de rest vanzelf. Het gaat al mis als blijkt dat de schrijfcursus vol zit en Mila bij een operacursus terechtkomt, maar als er dan ook nog een hoge muur tussen haar en Adam in staat, lijkt de hoop verloren. Zal ze haar Romeo terug voor zich weten te winnen?
‘Waarom kijk je zo? Het is een briljant idee! Het is onmogelijk om niet verliefd te worden in Verona.’
Zelfs met de vage pixels door de wankele internetverbinding zag ze dat haar zus het niet met haar eens was. Er vormde zich een diepe frons tussen haar wenkbrauwen.
‘Nou,’ begon ze voorzichtig, waarna ze tergend langzaam een ontsnapte bruine haarlok achter haar oor haakte, ‘ben je zeker?’
‘Natuurlijk ben ik zeker,’ reageerde Mila. Hoe kon haar zus nu twijfelen? Dit was een geweldig plan. Meer nog, van alle geweldige plannen die Mila ooit gehad heeft, was dit zelfs een kanshebber op de eerste prijs.
‘Het is alleen…’ ging Noor aarzelend verder. Heel even dacht Mila dat het videobeeld op haar laptop bevroor, maar Noor nam blijkbaar gewoon haar tijd. Uiteindelijk volgde er een verdacht luid: ‘Dat je soms nogal impulsief bent.’
Ze herkende zijn stem nog voordat hij in beeld verscheen. De haardos van Isaac zag er even warrig uit als altijd. Breed grijnzend keek hij in de webcam.
Ze stak haar tong naar hem uit. ‘Zo impulsief ben ik helemaal niet.’
Hij snoof luid.
‘Wat? Ik ben niet degene die halsoverkop haar baan opzegde en nu samen met haar liefje de wereld rondtrekt.’ Ze richtte zich uitdrukkelijk tot haar zus.
‘We trekken niet zomaar wat de wereld rond,’ wierp Noor meteen tegen. ‘We hebben ons eigen bedrijf en werken locatieonafhankelijk. Dat is iets helemaal anders.’
Isaac keek haar breed grijnzend aan en drukte een klinkende zoen op haar wang.
Mila had het gevoel dat ze naar een of andere reisreclame aan het kijken was. Het tafereel ontvouwde zich verder toen achter Noors hoofd een sierlijke kolibrie met razendsnel fladderende vleugels het beeld in schoot. Het balkon van hun hostel was volgepropt met allerlei kleine en grote potten met knalrode bloemen, waaraan de piepkleine kleurrijke vogel nu gulzig zat te lurken. Achter het hoofd van het verliefde stel ontvouwde zich dan weer het ondoordringbare regenwoud, met zijn varens, lianen en reuzenbomen die allemaal om hun eigen plekje vochten.
Noor en Isaac boften maar dat ze samen zoveel freelanceopdrachten binnenhaalden, en dan ook nog eens op de meest exotische locaties, zoals Costa Rica in dit geval.
‘Dus je wilt zomaar naar Italië vertrekken?’ pikte Noor de draad weer op zodra Isaac haar had losgelaten. De frons tussen haar wenkbrauwen was nog steeds niet verdwenen.
‘Ja,’ zei ze vol overtuiging. ‘Als ik plots voor hem sta, móét hij wel naar me luisteren. Dat is mijn kans om het weer goed te maken.’
“Jolien De Pauw heeft dit verhaal met de juiste dosis humor en zelfspot geschreven. Hierdoor zit je direct in het verhaal en moet je menig maal lachen, fronsen en je hoofd schudden, want je ziet alles zo voor je gebeuren.
Deze vlotte novelle leest heerlijk weg en is romantisch in een mooie zuiderse omgeving.”
– @missp_her_books_read
Laat me gerust weten wat je ervan vond via info@joliendepauw.be of tag me op Facebook of Instagram.