‘Het is alleen…’ ging Noor aarzelend verder. Heel even dacht Mila dat het videobeeld op haar laptop bevroor, maar Noor nam blijkbaar gewoon haar tijd. Uiteindelijk volgde er een verdacht luid: ‘Dat je soms nogal impulsief bent.’
Ze herkende zijn stem nog voordat hij in beeld verscheen. De haardos van Isaac zag er even warrig uit als altijd. Breed grijnzend keek hij in de webcam.
Ze stak haar tong naar hem uit. ‘Zo impulsief ben ik helemaal niet.’
Hij snoof luid.
‘Wat? Ik ben niet degene die halsoverkop haar baan opzegde en nu samen met haar liefje de wereld rondtrekt.’ Ze richtte zich uitdrukkelijk tot haar zus.
‘We trekken niet zomaar wat de wereld rond,’ wierp Noor meteen tegen. ‘We hebben ons eigen bedrijf en werken locatieonafhankelijk. Dat is iets helemaal anders.’
Isaac keek haar breed grijnzend aan en drukte een klinkende zoen op haar wang.
Mila had het gevoel dat ze naar een of andere reisreclame aan het kijken was. Het tafereel ontvouwde zich verder toen achter Noors hoofd een sierlijke kolibrie met razendsnel fladderende vleugels het beeld in schoot. Het balkon van hun hostel was volgepropt met allerlei kleine en grote potten met knalrode bloemen, waaraan de piepkleine kleurrijke vogel nu gulzig zat te lurken. Achter het hoofd van het verliefde stel ontvouwde zich dan weer het ondoordringbare regenwoud, met zijn varens, lianen en reuzenbomen die allemaal om hun eigen plekje vochten.
Noor en Isaac boften maar dat ze samen zoveel freelanceopdrachten binnenhaalden, en dan ook nog eens op de meest exotische locaties, zoals Costa Rica in dit geval.
‘Dus je wilt zomaar naar Italië vertrekken?’ pikte Noor de draad weer op zodra Isaac haar had losgelaten. De frons tussen haar wenkbrauwen was nog steeds niet verdwenen.
‘Ja,’ zei ze vol overtuiging. ‘Als ik plots voor hem sta, móét hij wel naar me luisteren. Dat is mijn kans om het weer goed te maken.’